اصول گام برداری

هنگام کوه نوردی باید انرژی خود را به گونه ای تقسیم نماییم تاکمترخسته شویم. تند راه رفتن  در سربالایی ها به ویژه در کسانی که

       فاقد آمادگی جسمانی اند یااینکه کوله پشتی سنگینی با خود به همراه دارند، نه تنها باعث تنگی نفس خواهد شد بلکه مصرف انرژی

       بیشتری را می طلبد. اگراین عمل ادامه یابد، شخص کوهنورد به اصطلاح "خواهدبرید".بیشتر کسانی که در کوه "می برند"

      آنهایی هستند که انرژی خود را به خوبی تقسیم ننموده اند.

طول قدم یک فرد باید با در نظر گرفتن قد و عوامل دیگری همچون شیب مسیر تنظیم نمود. در مکان های تقریبا تخت که شیب اندکی دارد

می توان قدم های بلندتری برداشت. ولی در سربالایی ها و مکان های پر شیب باید فاصله قدم ها را کوتاه تر گرفت تا خستگی به کمترین

 میزان خود برسد.

هنگام راهپیمایی باید تمام سطح پا را روی زمین گذاشت. اما در بعضی سر بالایی ها می توان فقط از قسمت جلویی پا استفاده نمود. یکی

 از نکات بسیار مهم در کوهپیمایی تنفس صحیح در هنگام صعود و فرود است. زیرا که با تنفس صحیح اکسیژن کافی به بدن خواهد رسید.

 به خصوص که در ارتفاعات به دلیل کم شدت میزان هوا، بدن نیاز به صرف انرژی بیش تری برای کسب انرژی مورد نیاز خود دارد.

 هنگام دم هم از بینی و هم از دهان استفاده نمود ( با نسبت حدودا 70 به30 درصد ). استفاده صرف از بینی با توجه به همه مزایای آن ،

به دلیل حجم هوای ورودی کمتر گاهی اوقات امکان پذیر نیست . هنگام بازدم باید هوای درون ریه ها را محکم ار دهان خارج کرد (بازدم

 قوی) تا بتوان از حجم هوای مرده داخل ریه ها تا حد امکان کاست و هواب پر اکسیژن را جایگزین آن نمود. تعداد دفعات دم و بازدم به

 عواملی چون ارتفاع،آمادگی جسمانی ، شیب مسیر، طول قدم ها حجم ریوی، میزان گازهای آلاینده موجود در هوا،دمای هوا، میزان

تعریق و تعرق،میزان رطوبت هوا و در نهایت نحوه قرارگیری سر و گردن بستگی دارد. در موقع عبور از سطوح شیب دار باید عمود بر

 سطح حرکت نماییم در این حالت نیز باید پاها را عمود بر سطح افق قرار داد. در شیب ها میتوان از باتوم کوهنوردی نیز استفاده کرد.

تا حد امکان از صعود در شیب های پر از سنگریزه شن اجتناب نمایید چرا که با صرف انرژی زیاد مسافت کمی را خواهید پیمود. در این

 جور مکان ها باید جایی را انتخاب کرد تا شخص به عقب لیز نخورد. هنگام پایین آمدن از این نوع سطوح باید اول پاشنه پا را روی زمین

 گذاشت.

هنگام پایین امدن از شیب های تند بهتر است فاصله قدم ها را کوتاهتر انتخاب کنیم. رعایت فاصله مناسب با نفر جلویی نیز از واجبات

 است. به طوری که اگر نفر جلویی  ناگهان ایستاد، تعادل نفر قبلی به هم نخورده و احتمالا به نفر جلویی برخورد نکند. از سویی اگر تعادل

 نفر عقب به هم خورد، تفر جلویی فرصت کافی برای عکس العمل داشته باشد. باید به خاطر بسپاریم که هنگام پایین آمدن متناسب با میزان

 شیب مسیر زانو ها را خم و بالا تنه را نیز به شرط آن که مرکز ثقل بدن هنوز داخل سطح اتکای بدن بماند به جلو متمایل کنیم.

شیب های بیشتر از 20 درجه را چه هنگام صعود چه هنگام فرود حتما به صورت مارپیچ (زیگزاگ) طی نمایید زیرا در این صورت فشار

 وارد بر بدن  بسیار کمتر می شود. به یاد داشته باشید که هر چه شیب تند تر می شود، زاویه بین دو خط زیگزاگ کمتر و طول مسیر

 زیگزاگ با توجه به پهنای منطقه مانور بلند تر می شود.

هنگام بالا رفتن از شیب ها بهتر است که از پاکوب ها برای طی مسیر استفاده شود و حتی المقدور از مسیر های نامشخص پرهیز گردد.

 مسیر های با شیب کم را میتوان به طور مستقیم بالا رفت. این مسیر ها اکثرا مسیرهایی هستند که از گذشته دور اهالی کوهپایه نشیت آن

 منطقه، در شرایط هوایی مناسب، به دلایل متفاوت در آن تردد می کردند که اکنون مورد توجه کوهنوردان قرار گرفته است. این گونه

 مسیرها غالبا در کنار رودها و کمربر کوهها قرار دارند.

به هر روش که در حال بالا رفتن از شیبی باشیم باید پای باردار بعد از هر گام همیشه به صورت مستقیم قرار گیرد. این عمل باعث میشود

تا فشار وزن بدن از روی ماهیچه ای پا خارج شده و به استخوان ها و تاندون ها منتقل شود. در غیر این صورت ماهیچه های پا باید دائما

وزن بدن را تحمل کنند که این امر سبب خستگی زودرس خواهد شد.