اصطلاحات کوهنوردی

می خواهیم چند کلمه یا اصطلاح رو با هم بررسی کنیم و سعی کنیم که وقتی کوه می ریم هر لغتی رو سر

جای خودش استفاده کنیم.

البته این اصطلاحات مال کوهنوردیه و با لغات قرار دادی ای که بین سنگنوردها وجود داره فرق می کنه

:

کوه : زمینی که نسبت به پیرامون خود به طور مشخصی برجسته تر بوده و دارای دامنه های شیب داری

باشد.ارتفاع دقیقی برای آن تعریف نشده است ولی معمولا زمین هایی که حدود 600 متر از اطراف خود بلند

تر باشند را کوه می نامند

گرده : یال هایی که شیب آن ها زیاد بوده و بیش تر از منطق سنگی و صخره ای تشکیل شده باشد را گرده

 می نامند

صخره : سنگ های یکپارچه و بزرگ را که بتوان حد اکثر با یک طول طناب صعود نمودصخره می گویند

دیواره : دیواره یا پرتگاه به مناطقی گفته می شود که دارای سنگ های یکپارچه با شیب زیاد بوده و برای

صعود به آن به بیش از یک طول طناب نیاز باشد

قله : بلند ترین نقطه هر کوه را قله می نامند. ممکن است در بالای برخی از کوهها دو یا چند قله هم ارتفاع وجود داشته باشد. کوه هایی که در

راس آن دو یا چند قله نا هم ارتفاع وجود دارد، قله بزرگتر را قله اصلی و قله های کوتاه تر را قله های فرعی می نامند

تپه : به ارتفاعات کمتر از 600 متر نسبت به ارتفاعات مجاور تپه گفته می شود

یال : محل برخورد دو دامنه شیب دار را در بالاترین نقطه تماس یال می گویند.

خط الراس : به خط اصلی و بلندترین یال بین دو قله که محل تقسیم آب باران باشد،خط الراس گفته می شود.واژه فارسی معادل آن آب پخشان

است.خط الراس محل تقسیم دو حوزه آب ریز جداگانه است. در حالی که خط الراس فرعی با این که محل تقسیم آب است، اما آب های سرازیر

شده ازهر دو قسمت آن به یک حوزه آب ریز ریخته می شوند.

دره : محل برخورد دو دامنه شیب داردر پایین ترین نقطه تماس را دره می نامند. دره معمولا محل عبور رودخانه های دائمی یا فصلی است

خط القعر : ژرف ترین نقاط بستر یک رود خانه یا دره را خط القعر می گویند

گردنه : پایین ترین نقطه تماس بین خط الراس های دو کوه را گردنه می گویند. در دو طرف گردنه معمولا دو دره از طرفین کوه سرازیر

 می شوند، در نتیجه گردنه شکلی شبیه به زین اسب دارد