ریواس

ریواس گیاه بومی آسیا و به احتمال زیاد سیبری و یا کوههای هیمالیا است. در سده شانزدهم در اروپا کشت می‌شد. و نوشته‌ها حاکی از آن است که قبل از میلاد مسیح در چین به عنوان دارو مصرف می‌شد.

ریواس همچنین در دامنه کوه‌های بینالود به شکل خودرو روییده و رشد می‌کند و بومیان و روستاییان با چیدن سنگ دور ساقه‌ی آن، آن‌را پرورانده و سبب بلندتر شدن ساقه‌اش می‌گردند. این گیاه یکی از ره‌آورد‌های نیشابور است.

مراقبتهای زمان داشت ریواس

وجین: اگر علف‌های هرز توسط ادوات مکانیکی حذف می‌گردند باید عمق کاشت ریزوم را در نظر گرفت و از ایجاد صدمه به آن اجتناب نمود.

کوددهی: کود دهی در طی فصل رشد صورت می‌گیرد.

حذف گلها: حذف غنچه و گل به محض ظهور ساقه گل دهنده صورت می‌گیرد و اینکار باعث می‌شود که در سالهای بعد رشد رویشی و دمبرگها با شدت بیشتری ادامه یابد چون گلدهی و تولید بذر، گیاه را ضعیف می‌سازد.

برداشت ریواس

برداشت ریواس از سال دوم کشت شروع می‌شود. علامت رسیدن محصول با بزرگ شدن پهنک برگ همراه است. ریواس برای مصرف تازه، هر هفته برداشت می‌شود.

آفات و بیماریهای ریواس

• زنگ ریواس
• کرم ریشه ریواس
• بیماریهای ویروسی که توسط ریزوم منتقل می‌شوند.